Маъсиятдан тўхташга ёрдам...

Бир киши Иброҳим ибн Адҳамнинг олдига келиб: “Эй Абу Исҳоқ, нафсим ҳаддидан ошиб кетди, гуноҳ ва маъсият қилиб қўйяпман, сизда нафсимни гуноҳ ва маъсиятлардан тўхтатадиган бирор нима борми?”, деди.

Иброҳим: “Агар мендан бешта хислатни қабул қилсанг ва уларни бажара олсанг, сенга бирорта ҳам гуноҳ зарар бера олмайди”, деди.
У: “Айтинг, эй Абу Исҳоқ”, деди.
Иброҳим: “Биринчиси: Агар Аллоҳ азза ва жаллага нисбатан гуноҳ қилмоқчи бўлсанг, Унинг ризқини емагин”, деди.
У: “Унда қаердан ейман, ахир, Ер юзидаги барча нарса Унинг ризқиданку!”, деди.
Иброҳим: “Ўзинг ўйла, Унинг берган ризқидан еб туриб, яна Унга гуноҳ қилишинг яхшими?!”, деди.
У: “Йўқ, иккинчиси айтинг”, деди.

Иброҳим: “Агар Унга нисабатан гуноҳ қилмоқчи бўлсанг, Унинг ерида истиқомат қилма”, деди.
У: “Эй Иброҳим, буниси аввалисидан ҳам қийинроқку! Ахир, машриқу-мағриб ва унинг орасидаги ҳамма жой Уники бўлса, унда мен қаерда яшайман?”, деди.
Иброҳим: “Ўзинг ўйла, Унинг берган ризқидан еб туриб, Унинг ерида яшаб туриб, яна Унга гуноҳ қилишинг яхшими?!”, деди.

У: “Йўқ, учинчисини айтинг”, деди.
Иброҳим: “Агар Унга нисабатан гуноҳ қилмоқчи бўлсанг, У кўрмайдиган жойни топиб, шу ерда гуноҳ қилгин”, деди.
У: “Эй Иброҳим, бу нимаси, қандай қилиб бундай бўлиши мумкин? Ахир, У зот барча сирлардан хабардорку!, қалбдаги пинҳоний нарсаларни ҳам биладику!, Унга бирор нарса махфий эмаску!”, деди.
Иброҳим: “Эй биродар, ўйлаб кўр, Унинг берган ризқидан еб турган бўлсанг, Унинг ерида яшаб турган бўлсанг ва яна У сени кузатиб турган бўлса, Унга гуноҳ қилишинг яхшими?!”, деди.”

У: “Йўқ, тўртинчисини айтинг”, деди.
Иброҳим: “Агар жонингни олиш учун ўлим фариштаси келса, сен унга: “Кейинга қолдириб тур, тавба қилиб олай”, дегин”, деди.
У: “Ўлим фариштаси мендан буни қабул қилмайди”, деди.
Иброҳим: “Агар ўлимнинг кечикмасдан, (тўсатдан) келишини билсанг ва тавба қилиб олиш учун уни ортга суришга имконинг бўлмаса, қутилиб қолишни қандай умид қиласан?!”, деди.

У: “Бешинчисини ҳам айтинг”, деди.
Иброҳим: “Агар Қиёмат куни сени дўзахга олиб кетиш учун забониялар (яъни, азобловчи фаришталар) келишса, улар билан бормагин”, деди.
У: “Улар бунга кўнмайдиларку!”, деди.
Иброҳим: “Ундай бўлса, қандай қилиб нажотни умид қиласан?!”, деди.
У: “Эй Иброҳим, етарли бўлди, кифоя қилади, мен Аллоҳга истиғфор этаман ва тавба қиламан”, деди.

АЗИЗ САХИФАДОШИМ УШБУ НАСИХАТНИ ЎҚИЙ ТУРИБ БИЗ ХАМ ТАВБА КИЛИШГА ШОШИЛАЙЛИК. АЛЛОҲГА ГУНОҲ КИЛИШГА ХАЁ КИЛАЙЛИК!

Мархамат тумани «Полвонтош» жомеъ масжиди имом-хатиби: М. Иминов